รุก ๒ หมายถึง ก. ทำเส้นให้เล็ก (ใช้แก่แกะตรา) เช่น รุกลายเส้นในตราให้ชัด.
[รุกขะ–, รุก] น. ต้นไม้. (ป.; ส. วฺฤกฺษ).
[รุกขะ–, รุก] น. ต้นไม้. (ป.; ส. วฺฤกฺษ).
น. ต้นไม้, หมู่ไม้.
น. เทวดาที่สิงสถิตอยู่ตามต้นไม้.
น. โคนต้นไม้, เรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล.
[–มูลิกะ–] น. ธุดงค์อย่าง ๑ ใน ๑๓ อย่าง ที่ภิกษุจะต้องสมาทานว่าจะอยู่โคนต้นไม้เป็นประจํา. (ป. รุกฺขมูลิกธูตงฺค).
[–ขะกะ] น. ต้นไม้เล็ก. (ป.).